W 1934 r. Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi z domem generalnym we Lwowie, liczące 1201 sióstr i 168 domów zakonnych, zostało podzielone na pięć prowincji, trzy w Polsce z domami zarządów we Lwowie, Poznaniu i Warszawie oraz w Brazylii i Rumunii.
W związku z podziałem zgromadzenia na prowincje w 1936 r., zakres działalności matki Matyldy Getter znacznie się rozszerzył. Mianowana przełożona Prowincji Warszawskiej (liczącej 404 siostry, pracujące w 44 domach zakonnych, na obszarze sześciu diecezji, w granicach czterech województw) pod wezwaniem Niepokalanej, początkowo z siedzibą w Warszawie przy ul. Żelaznej 97, sprawowała swe rządy przez trzy kolejne trzyletnie kadencje (1936-1945).
Zasadnicza działalność sióstr Prowincji Warszawskiej koncentrowała się na wychowaniu i nauczaniu dzieci. Siostry prowadziły 21 sierocińców, osiem ochronek, siedem internatów dla uczennic szkół średnich oraz hotelik w Warszawie dla dziewcząt pracujących; uczyły w dziesięciu szkołach powszechnych (w pięciu własnych); pracowały w trzech szpitalach i trzech przychodniach dla chorych oraz niosły pomoc ubogim i chorym w zasięgu domów zakonnych.
Gdy m. Matylda obejmowała nową funkcję, wypowiedziała znamienne słowa, które ukazują jej miłość do ojczyzny i kierunek działalności wychowawczej młodego pokolenia: "Dla Zgromadzenia naszego po Bogu - Ojczyzna jest największą wartością moralną. Ojczyźnie najmilszej służyć pragniemy przede wszystkim przez wychowanie i wykształcenie powierzonej naszej pieczy młodzieży na dobrych, świadomych swych obowiązków obywateli".
W 1938 r. matka Getter podczas posiedzenia Kapituły Generalnej, która odbyła się we Lwowie, przedstawiła projekt przeniesienia siedziby prowincji z domu warszawskiego przy ul. Żelaznej do starego, drewnianego domu przy ul. Hożej 53, położonego bliżej dworca kolejowego.
Tuż przed wybuchem wojny zgromadzenie liczyło w Polsce 1120 sióstr i 160 domów zakonnych, zorganizowanych w trzy prowincje. W działalności sióstr w ramach całego Zgromadzenia Franciszkanek Rodziny Maryi na czoło wysuwała się praca oświatowa i wychowawcza w 60 szkołach, 44 sierocińcach, 58 ochronkach, 20 internatach, a także szeroko zakrojona akcja opiekuńcza w 17 zakładach dla starców, 14 szpitalach i w 80 przychodniach i ambulatoriach, przeważnie wiejskich. W zasięgu ich działalności znajdował się ponad 60 tys. osób (dzieci, młodzieży, osób starszych i chorych), w tym 3,5 tys. dzieci (1939).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz