Matusia z ulicy Hożej

W klasztorze i zakonnych placówkach w czasie wojny zorganizowała sieć pomocy żydowskim dzieciom. Matka Matylda Getter uratowała życie około 750 osobom.

Nie pisała dzienników, wspomnień, a w jedynym wywiadzie, jakiego udzieliła pod koniec życia, w 1954 r., częściej mówiła o zgromadzeniu i organizowaniu pomocy niż o sobie samej. Jakby chciała pozostać w cieniu wydarzeń, które przecież działy się z jej inicjatywy. Podczas drugiej wojny światowej zorganizowała sprawnie działającą sieć pomocy żydowskim dzieciom i dorosłym. Ukrywała ich w domach swojego zgromadzenia - Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi - w Warszawie i poza nią oraz w mieszkaniach krewnych i przyjaciół. Przygarniętym załatwiała metryki chrztu, nową tożsamość i szansę na przeżycie wojennego piekła.

Furtę klasztoru przy Hożej 53 otwierała także przed szukającymi schronienia księżmi, uciekinierami z getta, przed żołnierzami i Polakami wypędzonymi ze Wschodu. Dbała o sieroty, biednych, rannych, uwięzionych i ich rodziny. Organizowała tajne komplety, zakładała nowe sierocińce. "Siostry z Hożej w czasie Powstania Warszawskiego wydawały nawet tysiąc sto posiłków dziennie - dla powstańców i cywilnych mieszkańców okolicznych kamienic" - pisze Alina Petrowa-Wasilewicz, autorka biografii matki Matyldy Getter, i dodaje, że pomoc była udzielana niezależnie od narodowości, wyznania czy przekonań.

Z biografii wyłania się postać silnej, bohaterskiej zakonnicy, dobrej organizatorki, wrażliwej na cierpienie i potrzeby innych. Swoim siostrom powtarzała: "Ktokolwiek przychodzi na nasze podwórko i prosi o pomoc, w imię Chrystusa, nie wolno nam odmówić". Za swoją postawę w 1985 r. została pośmiertnie uhonorowana medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Świadkowie jej życia mówią, że Matusia - jak powszechnie nazywano matkę Getter - miała niezachwianą ufność w Bożą Opatrzność. To głęboka wiara i radykalne życie Ewangelią kazały jej podjąć ryzyko, które dla niej samej i dla współpracowników w każdej chwili mogło zakończyć się śmiercią z rąk hitlerowskiego okupanta. Tą ufnością dzieliła się z innymi. "Matusia pomogła odnaleźć się po tragediach, śmierci najbliższych, załamaniach. Jej ufność i siła dodawały odwagi, dzięki niej ludzie podnosili się i wracali do życia" - pisze w książce Alina Petrowa-Wasilewicz.

Źródło: Matusia z ulicy Hożej, w: Gość Warszawski nr 28/18.07.2021, s. VIII.